De ijskoude föhnwind die over de graat jaagt snijdt door me heen. Tot op het bot ben ik verkleumd en het voelt alsof er een vertraging op mijn ledematen zit, zo moeizaam gaan mijn bewegingen. Mijn vingers willen amper het touw vasthouden waarmee ik Nicky zeker en bij elke beweging lijken mijn vingers doorboord te worden door duizenden spelden. Vertwijfeld kijk ik om me heen. Het is geen gebrek aan skills wat problemen veroorzaakt, maar de drukte op de berg. We zijn bij een heuse bottleneck beland. In een file waarbij emoties hoog op beginnen te lopen. Aangewakkerd door een almaar sterker wordende wind die grote stapelwolken onze kant op blaast.

Enkele uren eerder

Beep beep beep klinkt het onverzoenlijke geluid van de wekker. Met ogen die amper open willen van de slaap reik ik naar mijn telefoon: 4:15 geeft het klokje aan. Op de slaapzaal van de Studlhütte heerst al een onrustige opwinding en bij het licht van hoofdlampjes wordt er gehaast van alles in rugzakken gepropt. Klimmateriaal, stijgijzers, water en snacks; alles wat er nodig is om de top van Oostenrijk te bereiken. Zelf ben ik blij dat ik alles gisteravond al heb ingepakt als ik met mijn duffe hoofd door de georganiseerde chaos probeer te navigeren. Op weg naar de eetzaal struikel ik nog bijna over een selectie ijsbijlen terwijl het stemmetje in mijn hoofd steeds harder begint te schreeuwen om koffie.

 

Facts Grossglockner

Meter
0

5:00

Het knaloranje touw met de remknopen slingert voor me uit in een doodstille wereld van rots en ijs. Enkel het knerpende geluid van sneeuw onder stijgijzers verbreekt de stilte. Om ons heen begint de lucht roze te kleuren terwijl de zon zijn eerste licht op de steile flanken van de Großglockner werpt.

Zoals afgesproken loopt Nicky voorop op de gletsjer. Zometeen, als de gletsjer plaatsmaakt voor steile rotswanden, zal ik de leiding overnemen. Ik glimlach even als ik denk aan hoe natuurlijk onze rolverdeling tot stand kwam. Er waren geen vooroordelen, geen competitiegevoelens of dubbele intenties. Enkel pure vriendschap, gezamenlijke gedrevenheid en een onvoorwaardelijke liefde voor de bergen.

Ego’s, aannames en verwachtingen

Helaas is zo’n heldere samenwerking niet iets vanzelfsprekends in de bergsportwereld. Alhoewel ik dol ben op mijn mannelijke klimmaatjes sluipen er bij gemixte beklimmingen vaak onbewust ego’s mee. Of wordt de besluitvorming vertroebeld door aannames en verwachtingen. Dat ik niet de enige ben die dit zo ervaart wordt bevestigd door het onderzoek van Pomfret en Doran (2015) die stellen dat: ‘Men exercise their influence, or dominance, over women, and women subconsciously accept their expected inferiority. For example, in mountaineering it is assumed that women will climb after men.’ Deze beklimming hoeven we ons daar gelukkig geen zorgen over te maken. Onze rolverdeling is puur gebaseerd op skills en ervaring.

Ik voel een lichte opluchting als we de gletsjer achter ons laten en ik met mijn pickel en stijgijzers via kleine ijs- en rotstreetjes omhoog begin te klimmen. Gletsjeroversteken horen nou eenmaal bij alpiene beklimmingen, maar ik blijf de bibbers krijgen als ik denk aan verborgen gletsjerspleten. Steile rotswanden zijn meer mijn domein.

Terwijl ik mijn ogen over de rotsen laat glijden, op jacht naar randjes en spleten die houvast kunnen bieden, voel ik een welbekende rust over me heen komen. Als vanzelf begint mijn lichaam de taal van de rots te spreken. Geef ik me over aan dit delicate spel van balans, waarbij mentale weerbaarheid en flexibiliteit minstens zo belangrijk zijn als spierkracht en uithoudingsvermogen. In literatuur worden beklimmingen vaak beschreven als een gevecht. Alsof de top een vijand is die verslagen moet worden. Maar terwijl mijn vingers zich om rotsige grepen krullen en mijn stijgijzers zich vastbijten in stukken ijs, bedenk ik me dat het voor mij meer aanvoelt als een dans. Elke berg is een nieuwe uitdagende partner, met zijn eigen grilligheden en verrassingen. Het kost soms bloed, zweet en tranen om het goede tempo te vinden, maar zodra je in elkaars ritme komt veranderen moeizame stijgingen in verslavende topervaringen die je doen snakken naar meer.

Droom jij ook van het beklimmen van de Grossglockner?

Een uitdaging van groot formaat waar je zeker al veel bergwandel ervaring voor nodig hebt. Heb jij daarnaast ookal wat meters gemaakt in de klimhal? Of ben je bereid een toprope klimcursus te volgen? Nou dan kan het maar zo zijn dat deze tocht binnen je bereik ligt! Welmoed of Nicky laten jouw in een 7 daagse huttentocht de mooiste dingen zien van het Grossglockner gebied en in twee dagen beklim jij de Grossglockner onder leiding van een berggids. 

De top van Oostenrijk

Tijdens het klimmen verlies ik alle besef van tijd. Als we de top van de Kleinglockner -de voortop van Oostenrijks hoogste berg- bereiken heb ik geen idee of er een uur voorbij is gegaan of misschien wel drie. Slechts een extreem smalle sneeuwgraat en een korte klauterpartij scheiden ons nog van de top, twee obstakels die we zonder al te veel moeite overwinnen.

Terwijl we op de top van de Großglockner staan breekt het wolkendek zich open en worden we rondom getrakteerd op duizelingwekkende uitzichten. De dalen in de diepte lijken verrassend groen vergeleken bij het buitenaards aandoende landschap waarin wij ons bevinden. Zover als we kunnen kijken domineren kartelige pieken de horizon, als scherpe klauwen die naar de hemel reiken. Het plotselinge zicht onthult ook een file van kleurrijk geklede klimmers die zich langzaam de berg opslingert en even moet ik slikken. Is het überhaupt mogelijk om elkaar te passeren op die smalle en steile passages? Dit gaat nog een interessante afdaling worden.  

"De hele dag zijn we omringd geweest door ijzige hellingen en duizelingwekkende afgronden, maar dit is voor het eerst dat ik me écht onveilig voel."

Crux

De ijskoude wind zwelt aan en speelt spelletjes met onze balans. Ik realiseer me dat ik niet meer kan stoppen met rillen terwijl we toekijken hoe de touwgroep voor ons een almaar groter wordende opstopping creëert. Ze dalen af, raken met elkaar in de knoop, klimmen weer terug en beginnen te ruziën in een taal die ik niet begrijp. Is het Bulgaars? Russisch misschien? Waar ze ook vandaan komen, dit is geen plek om te treuzelen: dit duurt te lang. Zo snel als mijn stijve vingers het toelaten bouw ik een alternatieve standplaats en even later gaat Nicky op zoek naar een andere weg naar beneden, óm de ruziënde touwgroep heen, die nu zijn frustratie op mij begint te richten. Ik weet niet meer of ik ril van de kou of van angst als ik even later in gebroken Engels allemaal scheldwoorden naar me toe geslingerd krijg. De hele dag zijn we omringd geweest door ijzige hellingen en duizelingwekkende afgronden, maar dit is voor het eerst dat ik me écht onveilig voel.

Terwijl Nicky langzaam maar zeker naar beneden klimt doe ik mijn uiterste best de dreigende woorden te negeren. Wat er precies allemaal gezegd wordt versta ik niet, maar veel ervan heeft te maken met het feit dat we vrouwen zijn. De woorden razen door mijn hoofd. Wakkeren een vuur aan dat al in me brandt sinds me als kind verteld werd dat de bergen geen plek waren voor kleine meisjes. Met mijn kiezen strak op elkaar van woede realiseer ik me dat dit misschien wel de crux van de route is. Ik heb al mijn mentale energie nodig om me te focussen op Nicky, die godzijdank een route naar beneden heeft gevonden.

Gear

Voor Klimwinkel testte ik de Petzl Luna klimgordel. Deze allround klimgordel is van alle markten thuis en zit ook nog een supercomfortabel! Klik hier voor de hele review (coming soon)

  • Helm: Mammut wall rider
  • Touw: 30 m 9.5 Alpine Dry Rope van Mammut 
  • Setjes: 8
  • Karbineres: 10
  • Slings: 6 (1.80 &  1.20) en
  • Prusiks van 1,5 & 3 meter.
  • Schoenen:  La Sportiva trango leather GTX & Salewa ortler light
  • Stijgzijers: Petzl Sarken & Petzl Irvis Hybrid. 

Rots, ijs en ouderwetse vooroordelen

Niet veel later bewegen we ons over vlakker terrein richting de Erzherzog Johann Hütte, waar een groot bord pasta arrabiata op ons wacht. Grijnzend kijken we elkaar aan. We did it! Onze eerste beklimming samen, met uitdagingen uit onverwachte hoek. Als een jarenlang op elkaar ingespeeld team navigeerden we door een wereld van rots, ijs en ouderwetse vooroordelen. We werden opnieuw geconfronteerd met het feit dat je stevig in je schoenen moet staan als je als vrouw je plek op wil eisen in de bergsportwereld, en vonden bevestiging voor wat we eigenlijk al wisten: we hebben meer vrouwelijke rolmodellen nodig. En laat dat nou precies zijn waarvoor we ons gaan inzetten.

Bronvermelding: POMFRET, Gill and DORAN, Adele (2015). Gender and mountaineering tourism. In: MUSA, Ghazali, THOMPSON-CARR, Anna and HIGHAM, James, (eds.) Mountaineering Tourism. Contemporary Geographies of Leisure, Tourism and Mobility. Routledge, 138-155.

Nieuwsgierig naar meer avonturen?