Hoe verandert een dorpmeisje uit Nederland in een avonturier die in de Verenigde Staten uit haar auto leeft? Het antwoord ligt in mijn passie voor bergen, vrijheid en avontuur. Maar vergis je niet: ik had je uitgelachen als je mij had verteld dat ik als dirtbag uit m’n auto zou leven, zonder stromend water, toilet of elektriciteit. Drie jaar geleden leidde ik nog het ideale bestaan volgens de normen van de maatschappij: een goede baan, samenwonend met mijn jeugdliefde, en een koophuis in Nederland. En nu zit ik hier. Mijn ouders vragen zich nog steeds af waar het misging met mij.
Onrust, angst en avontuur
Door te verhuizen naar de Verenigde Staten ontdekte ik dat de wereld zoveel meer te bieden had. Bijna tien jaar werkte ik bij een van de “Big Four” accountantskantoren. Terwijl ik op kantoor zat fantaseerde ik over een leven outdoor. Hoewel ik genoot van de stabiliteit en richting die deze baan bood, onstond er toch een onrust in mij. Met dat gevoel besloot ik al m’n spullen in mijn auto te laden, kocht ik een rooftoptent en begon mijn roadtrip door de VS. In het begin was ik voor alles bang: beren, kamperen in de wildernis en vreemde mannen. Maar langzaam maakte mijn angst plaats voor vertrouwen. Ik leerde het gevoel van buiten mijn comfortzone stappen te waarderen en elke dag voelde als een nieuw avontuur. Het leven uit m’n Jeep is een ultieme vrijheid, niet wetende wat er gaat komen. Deze reis, een zoektocht naar mezelf, heeft me niet alleen geleerd wat vrijheid betekent, maar ook dat het leven vol avontuur zit – als je maar de eerste stap durft te zetten. Tijdens mijn roadtrip heb ik talloze avonturen beleefd, maar er is er één in het bijzonder die ik graag wil delen.
31 augustus 2024, de eerste zonnestralen doorbreken de Rocky Mountains wanneer ik aan dag twee begin van mijn driedaagse trailrun begin vanuit Aspen, Colorado. Tijdens deze trailrun streef ik ernaar in totaal 150 kilometer te rennen met 6.200 hoogtemeters. Vandaag tacklede ik 65 kilometer van het adembenemende terrein. Met elke stap voel ik een diepe connectie met de bergen, de natuur en de stralende blauwe lucht. Ik vond de eenzaamheid heerlijk. Terwijl ik hoger klom, leek alles wat oppervlakkig was in het leven te vervagen. De drukte van de dagelijkse sleur, de verwachtingen van anderen—het voelde alsof ze allemaal weggleden als mist in de zon. Naarmate de dag vorderde, begon de vermoeidheid toe te nemen. Ik pushte mezelf tot het uiterste, maar langzaam kwam het besef na een aantal zware klimmen nog 30KM moest rennen. Daarnaast besefte ik dat een paar granolabars en een bagel onvoldoende energie was, op een dag waarop ik meer dan 5.500 kcal verbrandde.
Een bijzondere ontmoeting
Tegen acht uur zakte de zon achter de bergen, de lucht verkleurde in oranje en roze tinten. Ik racete tegen de ondergang van de zon op een lege maag en met vermoeide benen. Net toen de schemering inbrak, stonden er twee figuren op het pad voor me, donkere silhouetten tegen de schemerige achtergrond. Mijn hart begon te racen – zijn dit twee wolven? Maar toen ze op hun achterpoten kwamen, vol nieuwsgierigheid, besefte ik dat het twee beren waren.
Mijn eerste reactie was totale paniek, ik was alleen in het donker, kilometers verwijderd van de beschaving. Mijn hart bonkte in mijn borst terwijl ik instinctief mijn Garmin InReach (satelliettelefoon) pakte en de SOS-knop indrukte, hopend op het beste. Met mijn hoofdlamp verlichtte ik de twee wezens. Ze snuffelden in de lucht, hun ogen weerspiegelden het licht en bestudeerden me alsof ze mijn intenties peilden. De tijd verstreek en ik probeerde mijn razende gedachten te beheersen. Ik herinnerde me het advies: ren niet, maak jezelf groter, en spreek vastberaden maar kalm. Ik haalde diep adem, probeerde mijn kloppende hart te kalmeren en tilde mijn armen op om groter te lijken. “Hey bear. I’m just passing through. There’s nothing. Hey bear,” riep ik, mijn stem trillend.
De beren, blijkbaar niet onder de indruk, zakten weer op hun vier poten. Ze draaiden zich om, alsof ze zich terugtrokken, maar ik wist beter dan mijn ogen van hen af te wenden. Alle mogelijke uitkomsten gingen door m’n hoofd. Ik voelde me zo klein, omringd door de wildernis, maar op de een of andere manier vond ik kracht in die kwetsbaarheid. Na wat een eeuwigheid leek te duren, verdwenen de beren van het pad, de duisternis in. Ik haalde adem, de spanning gleed van me af. De stilte van de avond omhulde me. Ik had de ontmoeting overleefd, maar de realiteit van de situatie drong tot me door: ik was nog ver van mijn eindbestemming. Met hernieuwde focus hervatte ik mijn run, gedreven door adrenaline. Het pad werd donkerder, mijn hoofdlamp goot een smalle straal voor me uit, en elke knak van een tak deed mijn hart sneller kloppen.
Een dans met de natuur
Toen ik mijn eindbestemming Crested Butte naderde, begonnen de sterren boven me te twinkelen. Elke stap voelde zwaarder aan, maar de gedachte aan het bereiken van mijn bestemming hield me gaande. Eindelijk kwam het dorp in zicht, de straatlantaarns verwelkomden me als een lang verloren vriend. Ik had uitdagingen overwonnen die ik niet had voorzien en schoonheid ervaren die voor altijd in mijn geheugen zou blijven. Deze trailrun was meer dan een fysieke inspanning; het was een dans met de natuur, een herinnering aan de wildernis en een bewijs van de kracht die we allemaal in ons dragen. De bergen gaven me de ruimte om te ademen, om te voelen, en om te waarderen wat echt belangrijk is.
Tekst en beeld: Lotte Vosters